Dzieci ulicy – co o tym wiemy ?

Dzieci ulicy – co o tym wiemy ?

     Coraz częściej słyszy się o dzieciach pozostawionych samym sobie, bez opieki rodziny. Rodziny, która powinna być odpowiedzialna za los dzieci. Nie można jednak powiedzieć, że są to dzieci bezdomne, gdyż jakiś dom mają, lecz taki, w którym nie potrafią  się odnaleźć, w którym nie czują się bezpieczne oraz nie mogą zaspokoić swoich podstawowych potrzeb. Dlatego też takie dzieci nazywa się dziećmi ulicy, dziećmi podwórkowymi, dziećmi dworcowymi. Problem ten dotyczy dzieci w wieku 3-18 lat. Są to dzieci, które przenoszą się z miejsca na miejsce wraz z innymi dziećmi o podobnych przeżyciach. Mają zameldowanie, jednakże nie czują się związani z ich opiekunami. Niektórzy uważają, że dzieci ulicy to osoby o zaburzonych osobowościach, wywodzące się z rodziny patologicznej. Ponadto panuje pogląd, że są to zdemoralizowane osoby, które czyhają tylko, aby dokonać jakiegoś rozboju, przestępstwa. Uważani są za manipulatorów, którzy chcą wymigać się od obowiązków.stock-photo-54545910-niski-klucz-portret-młodego-dziecka

   Można wyróżnić sześć typów dzieci ulicy. Pierwszym są uciekinierzy. Są to dzieci pochodzące ze środowiska konfliktowego o niskim statusie ekonomicznym. W domu są pod ciągłą kontrolą ze strony rodziców, nie osiągają sukcesów szkolnych, wręcz doświadczają ciągłych niepowodzeń. Rodzice nie interesują się swoimi dziećmi, gdyż mają zbyt wiele problemów. Szkoła reaguje podobnie ze względu na to, że dzieci mają braki edukacyjne i są zaniedbane. Dzieci nie mają zainteresowań, hobby, nie lubią chodzić do szkoły. W tej grupie należy zaliczyć dzieci zagrożone przemocą oraz nadużyciami seksualnymi. Drugą grupą są poszukiwacze przygód, którzy wywodzą się z zaniedbanych środowisk. Mają dobre relacje z rodzicami, jednakże nie mogą na nich liczyć. Czują się wyizolowane. Mają bujną wyobraźnię, niskie wymagania, niski poziom lęku oraz lubią zawiłe historie. Ucieczka z domu jest zaplanowanym działaniem, która jest wynikiem zamierzeń związanych z wcześniej obejrzanym filmem bądź przeczytaniem lektury czy za namową kolegi. Rodzice z początku nie orientują się, że ich dziecko opuściło dom, gdyż nigdy ich nie kontrolowali. Zdarza się, że dziecko w celu uspokojenia rodziców, zostawia wiadomość. Niekiedy wracają do domu w celu schronienia i pożywienia. Kolejna grupa to ulicznicy, włóczędzy. Są to dzieci przystosowane do życia poza domem, które bez problemu znajdują schronienie, pożywienie, zarabiają pieniądze, wykonując dorywcze prace. Odporne na niewygodne warunki, na problemy zdrowotne czy cyniczne i złe traktowanie. Są nielojalni, ale solidarni wśród swojej grupy. Mieszkają w altankach, na dworcach. domkach letniskowych. Nie są im obce kradzieże, żebractwa, prostytucja czy zbieranie złomu bądź mycie szyb. Galerianki to kolejna grupa, do której zaliczają się dziewczyny w wieku 12-18 lat. Cały czas spędzają w centrach handlowych, które znajdują się w pobliżu miejsca zamieszkania. Zajmują się prostytucją i w zamian otrzymują odzież, posiłki, pieniądze. Kolejna grupa to dzieci podwórkowe, które okupują podwórka i większe korytarze. Nie stanowią zagrożenia, ale mieszkańcy się na nich skarżą. Nie mają środków do życia. Ich zajęciem jest graffiti, podpalanie jakiś przedmiotów, niszczenie zieleni. Gdy jakiś mieszkaniec zwróci im uwagę stają się złośliwi – wybijają szyby, rzucają kamieniami , niszczą samochód. Ostatnia grupa to buntownicy bez pwoodu. Są to osoby bez przemyślanych celów życiowych. Podatni na uzależnienia i pasywni w stosunku do jakichkolwiek pozytywnych działań. Lubią być w kręgu zainteresowań np poprzez zachowanie, ubiór czy wygląd.

     stock-photo-53628124-ładny-chłopiec-trzymając-lampion-outdoorDzieci decydujące się żyć na ulicy posiadają umiejętności przystosowawcze do takich warunków. Taką umiejętnością jest z pewnością odporność fizyczna, czyli odporność na warunki klimatyczne, głód. Inną umiejętnością są działania, w których dzieci ulicy pokazują, że potrafią się bronić, są w stanie szybko podejmować decyzje oraz znaleźć sobie zajęcie, aby się nie nudzić. Zdolności społeczne to kolejny aspekt przystosowawczy. Dzieci ulicy potrafią podjąć dorywcze prace, w celach zarobkowych, jednakże znają sposoby na nielegalne zarobienie pieniędzy. Nie są im obce trudne warunki w postaci głodu, przemarznięcia, przemocy czy braku snu. Ostatnim aspektem jest bycie solidarnym. W grupie, z która się identyfikują znajdują oparcie oraz traktują ich jak rodzinę.

      Pomoc takim dzieciom zapewnia polityka społeczna kraju. Jednakże w każdym mieście znajdują się ośrodki pomocy rodzinie, które zajmują się pomocą dzieciom doświadczającym ubóstwa czy przemocy. Ponadto tworzone są organizacje pozarządowe, kierowane dla dzieci ulicy. Takie instytucje starają się zapewnić bezpieczeństwo, nocleg, żywność dzieciom. Zapewniają pomoc psychologiczną, prawną, edukacyjna, medyczną oraz duchową. Starają się rozwijać u dzieci wszelakie zdolności zgodne z ich zainteresowaniami. Instytucje takie współpracują również z rodziną dzieci. Coraz bardziej znany staje się zawód pedagoga ulicy, pracujący z takimi dziećmi.

About the author

admin administrator