Psycholog Myszków

Radioterapia

Radioterapia to metoda stosowana przede wszystkim do leczenia nowotworów złośliwych. Stosuje się ją w celu wyeliminowania komórek rakowych bądź zmniejszenia ich wzrostu. W radioterapii wykorzystuje się wiązki promieniowania umieszczone w pewnej odległości od miejsca zainfekowanego przez nowotwór. Wysokie dawki promieniowania mają na celu zniszczenie komórek nowotworowych.

Metoda ta wykorzystywana jest do dwóch rodzajów leczenia: radykalnego, w którym chodzi o zniszczenie komórek, doprowadzając tym samym do całkowitego wyleczenia oraz paliatywnego, którego celem jest zniwelowanie symptomów chorobowych.

Podczas napromieniowaniu zdarza się, że zdrowe komórki również ulegają jonizacji, jednakże w większości sytuacji da się je odbudować. Aby chronić te zdrowe komórki należy przyjmować niską dawkę promieniowania na tyle, aby nie uszkodzić zdrowych komórek, ale z kolei wysoką, aby zniszczyć komórki zainfekowane. Niektóre leki mogą również chronić narządy wewnętrzne. Radioterapia nie przynosi żadnego bólu w czasie jej wykonywania, jednakże po jej zakończeniu może dochodzić do odczuwania bólu bądź dyskomfortu. Radioterapię można stosować z innymi metodami leczenia, np. chemioterapią czy operacją. Wymaga, aby stosować dietę, przyjmować wiele białek. Jest wiele osób, które są w stanie jednocześnie pracować i przyjmować radioterapię, zależy to od wymiaru czasu pracy.

Po zakończeniu radioterapii należy pozostać pod opieką onkologa, radioterapeuty oraz pielęgniarki, którzy będą kontrolować stan pacjenta. Wszelkiego rodzaju odczuwane emocje, uczucia podczas radioterapii można ulokować skupiając się na rozmowie z jakąś osobą, ćwicząc, relaksując się, odprężając czy dołączając do grupy wsparcia. Mówiąc ćwiczenia mamy na myśli spacer, jazdę na rowerze, jogę – ćwiczenia, które nie wymagają zbytniego wysiłku, a sprawią, że poczujemy się lepiej. O swoich uczuciach należy rozmawiać z kimś komu się ufa, jednakże bywa i tak, że rozmowa z osobą o podobnych przeżyciach sprawi, że będziemy czuć się rozumiani.

Grupa wsparcia również może okazać się idealnym pomysłem dla Ciebie. Uczęszczając na spotkania poznasz osoby, które znajdują się w podobnej sytuacji co Ty. Będziesz mógł wysłuchać, jak inni sobie radzą z chorobą, a tym samym nawiążesz nowe znajomości. Radioterapia jak każda metoda leczenia niesie za sobą działania niepożądane. Działania te wcale nie muszą wystąpić u Ciebie, jednakże warto o nich co nie co wiedzieć.

Najczęstszymi objawami są zmiany skórne oraz uczucie zmęczenia. Zmiany te mogą objawiać się w postaci suchości, zaczerwienianie czy swędzenia. Z kolei zmęczenie odczuwamy, gdy organizm jest wyczerpany w wyniku np. infekcji, leków czy stanów depresyjnych. Dodatkowo mogą pojawić się nudności, biegunki, obrzęki, wypadanie włosów, trudności z połykaniem oraz odczuwanie bólu podczas oddawania moczu. Jednakże objawy te po zakończonej radioterapii ustępują po ok. 2 miesiącach, Inne efekty uboczne w postaci niepłodności, zaburzenia widzenia, płytkiego oddechu, bólu głowy, stawów mogą dać o sobie znać po pół roku od zakończonej radioterapii. Ważne jest, aby pacjent w czasie leczenia miał wsparcie ze strony najbliższej rodziny. Aby mógł liczyć na dobre słowo, oparcie. Aby w każdej chwili mógł się do nich zwrócić, razem popłakać czy pośmiać się.

Otępienie

Otępienie jest wynikiem objawów związanych z chorobą mózgu poprzez które funkcje poznawcze ulegają znacznemu obniżeniu. Są to np. pamięć, myślenie, uwaga, zdolność do podejmowania decyzji. Otępienie powoduje spadek intelektu oraz zaburzenia w dotychczasowym funkcjonowaniu np. problemy ze wstaniem, problemy z ubraniem się, myciem. Osoba taka wymaga opieki i pomocy w codziennych czynnościach. Objawy muszą utrzymywać się przez 6 miesięcy, po wcześniejszym wykluczeniu schizofrenii i depresji. Problemy z pamięcią mogą być spowodowane przez czynniki psychospołeczne związane ze śmiercią osób najbliższych, odosobnieniem oraz niedostatkiem. Mogą również wynikać z czynników somatycznych, jak: cukrzyca, nadciśnienie, choroba nowotworowa czy niedoboru witamin. Możemy wyróżnić podział otępienia wynikający z przyczyn:

Choroba Alzheimera
Otępienie naczyniowe
Otępienie w innych chorobach:

pierwotnie (choroba Wilsona, choroba Parkinsona, choroba Huntingtona, choroba Levy?ego)
wtórnie (AIDS, guzy, niedobór witamin)

Za początek choroby należy uznać stopniowe zapominanie wydarzeń, które miały miejsce kilka minut temu bądź godzin. Osobie takie ciężko przyswoić wiadomości, ma problemy z wypowiadaniem się, gdyż nie potrafi znaleźć odpowiednich słów. Kiedy choroba postępuje dochodzi do agresji, niemożność mówienia, rozgoryczenia. Wymaga opieki i pomocy w czynnościach fizjologicznych. W ostatniej fazie choroby, chory nie jest w stanie rozpoznać najbliższych, słabnie kontakt z rzeczywistością, wymaga opieki na co dzień, przed cały czas. Najczęstszą przyczyną śmierci są różnego rodzaju infekcje.

Główną przyczyną otępienia jest zwyrodnienie mózgu, abberacje naczyniowe oraz typ mieszany – łączący zwyrodnienie z zaburzeniem naczyń. Mniej liczną grupę stanowią problemy neurologiczne wynikające z częściowego bądź całkowitego odwracalnego otępienia.

Osoby otępienne doświadczają zaburzeń nastroju w postaci chwiejności emocjonalnej, rozzłoszczenia, smutku, przygnębienia jak również zaburzeń zachowania, takich jak: złość, krzyk, agresja werbalna, agresja fizyczna oraz gwałtowność, wybuchowość. Osoby takie miewają halucynacje i zaburzenia urojeniowe, przede wszystkim paranoidalne i owładnięcia.

Niedostosowanie społeczne

Wiadomo nie od dziś, że wykorzystujemy własny intelekt, aby się przystosować w sytuacjach trudnych. Sytuacje ekstremalne i ich długość są istotne jeśli chodzi o przystosowanie. O niedostosowaniu społecznym będziemy mówić jako zaburzeniu powstałym w wyniku nieodpowiednich warunków rozwoju zarówno tych zewnętrznych jak i wewnętrznych. Objawiają się długo utrzymującymi się kłopotami w zaaklimatyzowaniu się do norm i zasad otoczenia jak również kłopotami mającymi na celu realizację wyznaczonych zadań.

Przyczyny organiczne jak i społeczne oraz psychiczne mają wpływ na niedostosowanie społeczne. Niedostosowanie może być wynikiem niepełnosprawności intelektualnej, czyli zaburzenia, którego rezultatem jest proces patologizacji rozwoju dokonującego się w czasie i przy współudziale wielu czynników. Tymi czynnikami są: defekt genetyczny, np. Zespół Downa; zaburzenia metaboliczne; uszkodzenia mózgu w postaci urazów, wylewów; wydarzenia traumatyczne; izolacja oraz wycofanie się.

Niedostosowanie społeczne cechuje się brakiem wrażliwości na krzywdę ludzką, brakiem zdolności do okazywania uczuć miłości czy przyjaźni, niezdolnością do odczuwania skruchy za popełnione czyny jak również poczucia winy. Takie osoby są kłamliwe, lękowe, mają zaburzoną koncentrację, przejawiają pesymistyczny stosunek do jakichkolwiek zadań bądź obowiązków.

Jeśli chodzi o zachowania, jakie przejawiają w szkole, to jest to przede wszystkim negatywizm, wdawanie się w dyskusje z nauczycielami, bójki, wagarowanie, niechęć uczenia się. Z kolei w domu wdają się w konflikty z rodzicami, co skutkuje ucieczkami z domu. Nie potrafią się zachować wśród znajomych, konflikty to ich specjalność. Niektórzy przynależą do gangów. Ogólnie rzecz biorąc, są to osoby podejmujące próby samobójcze, uzależnione od alkoholu, narkotyków i innych używek. Takie osoby nie okazują szacunku, przejawiają agresje zarówno werbalna jak i fizyczną. Są to osoby głównie notowane, którym nie są obce kradzieże czy wandalizm.

Osoby niedostosowane to osoby o osobowości niedojrzałej, czyli takiej, w której koncentrują się na tu i teraz, emocje wyrażają w bardzo prosty sposób, nie są w stanie modulować emocji, mają postawę roszczeniową, brak im cierpliwości i wytrwałości, nie zawierają bliskich więzi uczuciowych, ich postrzeganie rzeczywistości jest nieadekwatne, a kontrola emocji bliska zeru.

Dlaczego tak się dzieje ? Przede wszystkim dlatego, że charakteryzują się obojętnością zarówno w nawiązywaniu nowych relacji jak i wyrażaniu emocji. Uważają, że ich dobro jest najważniejsze, są chłodni w stosunku do innych, gdyż widoczne są między nimi różnice w kierowaniu się danymi wartościami. Ich stosunek do szkoły również jest negatywny, nie angażują się w zajęcia szkolne, bardziej ich interesuje to, co dzieje się na zewnątrz. Mają niską dojrzałość emocjonalną oraz niskie poczucie sprawstwa i kontroli, a przede wszystkim niskie poczucie wartości, są nadwrażliwi oraz nie są zdolni do nawiązywania czy podtrzymywania kontaktów towarzyskich ze względu na okazywanie negatywnych emocji.

Czym jest kryzys ? Jak sobie z nim radzić ?

Kryzys to brak znajomego sposobu poradzenia sobie z sytuacjami, to wynik trudności w osiąganiu celów życiowych, w danym miejscu i czasie. Przeszkody stają się nie do pokonania za pomocą metod zwyczajnych. Wywołuje to stan dezorganizacji i zamieszania. Kryzysy można podzielić ze względu na:

wypadki komunikacyjne: drogowe, lotnicze, kolejowe
klęski żywiołowe: lawiny, powodzie, wybuchy wulkanów
pożary, katastrofy ekologiczne
przemoc i przestępstwa : strzelanina, zamachy, napady

Zdarzenia traumatyczne, jakie mogą się przydarzyć w szkole to np. śmierć nauczyciela, ucznia, znanych osób (rodzeństwo, przyjaciele); samobójstwa wśród uczniów; przemoc, morderstwa, pożar oraz zdarzenia, które rzadko mają miejsce. Chodzi tu o porwania, zamachy terrorystyczne.

Obszary kryzysów:

kryzysy rozwojowe typu zaburzenia toku rozwoju i emocji, które powodują nagła zmianę życiową, np. urodzenie dziecka, emerytura
kryzysy sytuacyjne dotyczą tych zdarzeń, których nie jesteśmy wstanie przewidzieć ani kontrolować, np. choroba, wypadek, gwałt, śmierć.
kryzysy egzystencjalne dotyczące konfliktów i leków odnoszących się
do odpowiedzialności, wolności
kryzysy środowiskowe występujące w postaci powodzi, trzęsień ziemi, tornad
stany transkryzysowe

Modele interwencji kryzysowej:

równowagi – osoby w kryzysie są w stanie nierównowagi, dlatego celem jest przywrócenie tej stabilizacji sprzed kryzysu;
poznawczy – opiera się na założeniu, że źródłem kryzysów jet niewłaściwa ocena poznawcza sytuacji;
model przemiany psychospołecznej dotyczy indywidualnych, sytuacyjnych i systemowych przyczyn kryzysów. Praca będzie obejmować zewnętrzne jak i wewnętrzne czynniki prowadzące do kryzysu;
wspólne elementy teorii kryzysu z psychospołecznym podejściem do psychoterapii;

Celem przeprowadzenia takiej interwencji jest zwiększenie kompetencji klienta w poradzeniu sobie z sytuacją, koncentracja na konkretnych obszarach problemowych oraz leczenie dostosowane do poziomu świadomości klienta. Nie można uznać za cel modyfikowania cech charakteru czy analizowanie zjawiska przeniesienia i przeciwprzeniesienia, chyba że stanowią one przeszkodę.

Kryzys emocjonalny jaki możemy doświadczać, to nic innego jak ostre, traumatyczne przeżycia, które wymagają natychmiastowej reakcji, ze względu na ból, cierpienie i lęk. Utożsamiany jest z takimi pojęciami jak: konflikt, stres czy frustracja.

Relacyjna teoria stresu według Lazarusa mówi, że stres stanowi rodzaj relacji, interakcji a nawet transakcji pomiędzy tymi elementami. Relacja stresowa traktowana jest jako zakłócenie lub zapowiedź zakłócenia równowagi pomiędzy zasobami a wymaganiami otoczenia. Z kolei koncepcja zasobów Hobfolla mówi, że ludzie dążą do utrzymywania, ochrony i budowania zasobów określanych jako te cenione przez jednostkę przedmioty i czynniki środowiska.

Kryzys jako szansa rodzi świadomości konieczności zmian, poprawia wizerunek własnej osoby, przez co wzrasta samoocena. Kryzys daje również szansę na odkrycie nowego sensu życia i wzmocnienia psychicznego, zwiększenia odporności i odkrycia tym samym nowych zasobów w postaci sił, odporności.

Dziecko skrzywdzone – ofiara wykorzystania seksualnego

Wykorzystanie seksualne to przekroczenie granic między osobą dorosłą a dzieckiem, to nadużycie w celu osiągnięcia satysfakcji seksualnej. Do niedawna aktywność seksualna z dzieckiem była uznawana za nieszkodliwy akt, na który nie zwracano uwagi ze względu na działania dziecka, jego uwodzicielski styl bycia. Na szczęście podejście to się zmieniło – wszelkie tego typu przejawy należy uznać za formy wykorzystania seksualnego, które należy zgłosić odpowiednim organom ścigania. Wykorzystanie seksualne pozbawia dziecka normalnego przeżycia dzieciństwa, a tym samym, gdy dorośnie nie będzie potrafiło nawiązać prawidłowych bliskich relacji.

Każdy ze specjalistów inaczej rozumie pojęcie wykorzystania seksualnego. Klinicyści są zdania, iż same rozmowy o treści seksualnej czy oglądactwo są formą przemocy. Nie musi być kontakt fizyczny, aby mówić o wykorzystaniu. Z kolei dla prawników sytuacja przedstawia się nieco inaczej. Oni muszą mieć twarde dowody, więc aby mówić o przestępstwie musi dojść do aktu cielesnego. Sytuacja związana z molestowaniem dziecka jest bardzo poważną kwestią, dlatego zgłaszanie, że to dziecko było prowokatorem jest nie do zaakceptowania. Osoba dorosła jest odpowiedzialna za swoje czyny, a tym samym za to czego dopuszcza się względem nieletniego.

Przyczyn wykorzystania należy doszukiwać się w zaburzeniach seksualnych, problemach w życiu dorosłym oraz trudnościach w nawiązywaniu prawidłowych relacji. W zależności do tego, jak dziecko poradzi sobie z tą sytuacją, zależeć będzie od czynników zewnętrznych jak i wewnętrznych. Im młodsze dzieci stają się ofiarą wykorzystania, tym skutki będą miały charakter ogólny. Z kolei, w przypadku dzieci starszych – skutki te będą bardziej szczegółowe.

Można mówić o czterech czynnikach, które wpływają na powstanie traumy. Pierwszy dotyczy faktu, iż seksualność związana jest z siłą, przemocą, brakiem zrozumienia, że przyjemność z aktywności seksualnej powinna być obustronna. Drugi czynnik dotyczy zdrady, czyli doświadczenia zawodu w stosunku do osoby dorosłej. Gdy sprawcą jest ktoś znany, bliski – doświadczenie przemocy jest trudne do zaakceptowania oraz bolesne na tyle, że powoduje urazy psychiczne. Trzecim czynnikiem jest bezradność, czyli brak możliwości zareagowania, ucieczki. Ostatni element to stygmatyzacja. Ofiary przemocy czują się inne i naznaczone. Nie potrafią się uwolnić od tego uczucia, a to z kolei ma wpływ na ich dalsze życie.

Wykorzystanie seksualne powoduje długo utrzymujące się objawy dotyczące kwestii społecznej, psychicznej czy somatycznej. Objawami są: bóle, problemy z koncentracją, problemy ze snem, ucieczka w uzależnienia, negatywne nastawienie do otoczenia, przejawy wrogości, kłótnie, konflikty, prostytucja, impotencja, fobie, czy dewiacje seksualne. Jednak najczęstszymi problemami, z jakimi zmagają się dzieci to problemy w przyswajaniu wiedzy, ucieczki z domu, wagary, stosowanie używek.

Wielu autorów badań podaje, iż w sytuacji nadużyć seksualnych, osoby mogą stosować dwa rodzaje zachowań. Do tych pierwszych zaliczają się zachowania, w których dominuje lęk prze bliskością, unikanie intymnych sytuacji oraz poskromienie swoich potrzeb. Z kolei do drugiej grupy zaliczają się przejawy agresywnych zachowań, zaspokajanie swoich potrzeb z przypadkowymi partnerami. Takie osoby mogą również być agresywne względem swoich bliskich osób, jak partner, rówieśnicy.

Dlaczego dochodzi do przemocy ? – wielu światowej sławy badaczy szukało odpowiedzi na to pytanie. Każdy z nich przestawił swój punkt widzenia. Jedni uważali, że do przemocy dochodzi poprzez wpływ czteroczynnikowy, który składa się z emocjonalnej kongruencji, okazywania ekscytacji na dziecko, zablokowania obiektów w stosunku do dorosłych oraz odblokowania. Pierwszy czynnik związany jest z ograniczeniem rozwoju dziecka, niskim poczuciem wartości, sporadycznym radzeniem sobie z tragicznym wydarzeniem. Drugi czynnik dotyczy zagadnień związanych z podłożem biologicznym. Chodzi tu o wszelkie uwarunkowania oraz wyjaśnianie zachowań na postawie cech osoby. Nacisk w tym czynniku położony jest na poszukiwanie i wyjaśnianie mechanizmów wykorzystanie seksualnego. Kolejny czynnik może przejawiać się poprzez lęki kastracyjne. Lęki takie pojawiają się w momencie, kiedy ojciec karze swoje dziecko za kazirodczą chęć oraz pragnienia bycia z matką w intymnym kontakcie. Dzieci takie mogą w dorosłym życiu mieć problemy w małżeństwie oraz obawiać się kontaktu z innymi ludźmi. Ostatni czynnik mówi o zakłóceniach w przebiegu zachowania. Pojawiają się używki, schizofrenia, nadmierny stres. Z kolei inni badacze wychodzili z założenia, że uszkodzenie okolicy czołowej może mieć związek z rozhamowaniem zachowania sprawcy. Uszkodzenie to przyczynia się do dewiacyjnych zachowań w postaci nadmiernego pobudzenia.

Liczne badania pokazują, że nie ma jednego, konkretnego modelu, który wyjaśniałby przyczyny zachowań sprawców. Odpowiedzialnych za to jest kilka elementów, wspomnianych powyżej. Zarówno czynniki osobowościowe, społeczne, biologiczne oraz wychowanie czy radzenie sobie ze stresem, z problemami czy nawet podporządkowanie się zasadom i normom społecznym mają wpływ na zachowania sprawców wykorzystania seksualnego.

Czy można udzielić pomocy psychologicznej na odległość?

Wcześniej udzielanie pomocy psychologicznej odbywało się poprzez listy otrzymywane od klientów. Teraz umożliwia nam to internet, poprzez różnego rodzaju komunikatory czy adresy mailowe. Kodeks etyczno-zawodowy obowiązujący psychologa nie mówi jasno o udzielaniu tego typu pomocy. Dlatego psycholog musi jasno nakreślić, na czym taka pomoc by polegała z uwzględnieniem zasad, które obydwie strony muszą przestrzegać. Zasady te dotyczą udzielania pomocy przez telefon, internet oraz porady prasowe.

Psycholog, telefonu może używać wtedy, gdy chce przekazać informacje edukujące. Stworzona jest gorąca linia dla osób skłonnych do myśli bądź tendencji samobójczych. Przez telefon można również przeprowadzić krótką interwencję kryzysową oraz działalność rozjemczą. Zakazane jest udzielanie przez telefon form pomocy w postaci psychoterapii. Jednakże są różnego rodzaju linie świadczące usługi, np. telefon zaufania, telefon dla osób doświadczających problemów alkoholowych. Pracują tam osoby z różnym wykształceniem, m.in psychologicznym.

Innym sposobem poprzez który można udzielać porad jest prasa. W każdej gazecie można dostrzec rubrykę dotyczącą porad psychologa, dlatego można otwarcie stwierdzić, że tego typu pomoc jest dość popularna. Jednakże nie wolno zapomnieć o zasadach panujących w prasie. Anonimowość klienta jest nadrzędną zasadą. Jeżeli psycholog zauważy, że informacje zawarte w liście mogłyby w łatwy sposób zidentyfikować klienta, powinien zatroszczyć się, aby zostały one usunięte. W sytuacji udzielania porad w prasie, psycholog nie stawia diagnozy, gdyż nie ma możliwości dopytać klienta o różne kwestie. Psycholog nie ma prawa oceniać ani etykietować, lecz dbać o spójność i integralność udzielanych porad. Musi natomiast przedstawiać kilka propozycji rozwiązać, aby sam klient mógł wybrać najbardziej dogodne dla niego rozwiązanie.

Poprzez internet również można udzielać pomocy psychologicznej. Anonimowość i łatwość komunikacji, które były już poruszane sprawiają, że ludzie często korzystają z takich usług. Są to w szczególności osoby w sytuacjach kryzysowych. Warto uświadomić osoby, iż zawarcie kontraktu (takiego jak w przypadku terapii) nie jest możliwe, gdyż nie znamy oczekiwać klienta, brak jest uzyskania świadomej zgody od niego oraz zachwiana jest poufność, jaką niesie ryzyko związane z korzystania z internetu. Chodzi tu o to, że system nie gwarantuje poufności oraz prywatności, gdyż przechowuje wszystkie dane klienta.

Psycholog również ma możliwość ujawnić informację, jeśli uzna, że klient zagraża sobie bądź innym. Najważniejszą informacją, którą należy na wstępie przekazać klientowi jest to, że poufność w internecie nie ma miejsca. Z łatwością można zidentyfikować nazwisko, adres czy IP, które potem mogą być wykorzystane bez woli danej osoby. Udzielanie pomocy psychologicznej przez internet z jednej strony daje nowe możliwości, jednakże z drugiej metoda ta wymaga określenia ścisłych zasad i wymogów prowadzenia takiej działalności.

Uwodzenie dzieci przez internet

Dość popularny w dzisiejszych czasach internet w wielu kwestiach jest pomocny i przydatny. Jednakże bywa i tak, że narażamy się na wiele niebezpieczeństw związanych z logowaniem na portale społecznościowe, fora czy ściąganiem multimediów, a przede wszystkim z czatowaniem z nieznajomymi. Najwięcej ludzi korzystający z internetu to ludzie młodzi. Od najmłodszych lat, dzieci uczą się obsługi komputera, grając w gry czy oglądając bajki.

Nieznajomość zasad korzystania z internetu przyczynia się do popełniania przestępstw bądź bycia ofiarą przestępstwa. Dlatego też warto uczulić rodziców, aby poświęcali czas swoim dzieciom, znaleźli czas na rozmowę, zabawę z nimi. Artykuł ten w głównej mierze będzie dotyczyć relacji pomiędzy dziećmi a dorosłymi, będącymi sprawcami popełnianego przestępstwa.

Dlaczego więc grooming ? – Jest to dość nowe pojęcie, dlatego też nie ma wielu pozycji bibliograficznych dostępnych na ten temat. Grooming oznacza uwodzenie dzieci przez internet, aby osiągnąć własną satysfakcję poprzez ich wykorzystanie seksualne. Pierwsza styczność ofiary ze sprawcą odbywa się poprzez internet. Kolejne spotkania uzależnione są od przebiegu rozmowy i inicjatywny sprawcy. Ma to przypominać proces, w którym nieświadome dziecko poprzez kontakt internetowy ze sprawcą, zbliża się do aktywności seksualnej z owym sprawcą. Zjawisko groomingu może być procesem długotrwałym. Może to wynikać z tego, iż sprawca osiąga przyjemność już poprzez kontakt internetowy. Taka relacja sprawia, że dziecko jest pozbawione znajomości odnoszącej się do intymności, seksualności.

Pierwszy kontakt dziecka ze sprawcą przypomina zabieganie o przyjaźń. Częste rozmowy, zwierzanie się, opowiadaniem własnej historii. Poprzez tego typu poznawanie dziecka, sprawca dokładnie zapamiętuje informacje i zachowania dziecka. Im częstsze rozmowy, tym dziecko bardziej się otwiera, zapomina, że rozmawia z zupełnie obcą osobą. Kolejny etap relacji dotyczy bardziej szczegółowych historii z życia dziecka. Pedofil interesuje się nastrojem dziecka, jego emocjami, zainteresowaniami, marzeniami. Również opowiada o sobie, przede wszystkim są to nieprawdziwe informacje często nacechowane wrażliwością, podobne do doświadczeń dziecka. Przykładem może być sytuacja zmiany miejsca zamieszkania, a co za tym idzie, zmiana szkoły. Uzyskanie takiej informacji od dziecka, pozwala sprawcy na balansowanie między takimi doświadczeniami. Dlatego większość sprawców działa w podobny sposób, wykorzystując doświadczenia dziecka. Tym samym bardziej zbliżają się do dzieci.

Następny etap groomingu to oszacowanie ryzyka. Sprawca wypytuje dziecko, jak jest ustawiony jego komputer, aby sprawdzić, czy ktoś może go skontrolować i wychwycić ich rozmowę. Następnie używa sformułowań zapewniających ofiarę o szczerości jego intencji, np. ?tylko na mnie możesz liczyć?; ?możemy sobie ufać?. Nieświadome dziecko nie jest w stanie zauważyć rodzącej się bliskiej znajomości, przez co wykorzystuje sprawca, poruszając tematy dotyczące kwestii seksualnych. Począwszy od sformułowań typu ?czy zdarzyło Ci się z kimś całować? po kwestie ?czy dotykałaś/eś się kiedyś w miejscach intymnych?. Rozmowy przybierają na sile, dziecko ma poczucie, że uczestniczy w czymś wspólnie, przez co sprawca oswaja dziecko z seksualnością i doznaniami.

Kolejny etap dotyczy oswojenia dziecka z ewentualnym spotkaniem. Sprawca stara się nakłonić dziecko do spotkania, sugerując, że będzie mogło go bliżej poznać. Intensywność rozmów rośnie, a to krok od spotkania.

Dzieci na ogół zachowują się w świecie wirtualnym tak jak w codziennym życiu, gdyż są ufne i chętne przyjaźni. Zwiększone ryzyko do stania się ofiarą wykorzystania seksualnego dotyczy tych dzieci, które nie mają dobrych relacji z rodzicami, są wycofane, ufne i uległe, walczą o każdą minutę uwagi, nie mają zbyt wielu kolegów/koleżanek, wychowują się w rodzinie niepełnej.

Jak pomóc takiemu dziecku ? Przede wszystkim dziecko musi uczestniczyć w terapii, która pozwoli sprawdzić, czy doszło do zniekształceń poznawczych, czy błędów myślenia w wyniku przeżytej traumy. Mechanizmy te dotyczyć będą poznania sposobu myślenia o sobie, sprawcy i wykorzystaniu seksualnym, którego dokonał sprawca.

Konflikty w związkach formalnych i nieformalnych

W każdym związku dochodzi do konfliktów. Tych poważnych i tych mniej, dotyczących błahych kwestii. Niektórzy pozwalają sobie na kłótnie, gdyż mają pewność, że partner wtedy ich słucha i ich rozumie. Z czym niekoniecznie zgadza się partner. Kwestia niezgodności sprawia, że po chwili zwykła rozmowa przeradza się w awanturę, która zazwyczaj kończy się trzaskając drzwiami bądź wyjściem do baru.

Dzieje się tak ze względu na nasze emocjonalne i poznawcze działania. Działania poznawcze wpływają na ocenę i tendencyjność partnera. Z kolei emocje wpływają na motywację, która ma dwie wypadkowe: zaspokajanie potrzeb własnych i zaspokajanie potrzeb partnera. Jeśli w niewielkim stopniu zaspokajamy potrzeby zarówno swoje jak i partnera, to oznacza to, że unikamy relacji z nim, nie angażujemy się w związek, jest nam obojętny. Motywacja taka kierowana jest ?ku ucieczce?. W przypadku, kiedy w przeciętny sposób zaspokajamy potrzeby własne i partnera bardziej skupiamy się na dążeniu do kompromisu w sytuacjach konfliktowych. Z kolei, gdy mamy do czynienia z niskim zaspokajaniem potrzeb partnera, a wysokim zaspokajaniem potrzeb własnych, to relacja ta nastawiona jest na rywalizację pod każdym możliwym względem, np.kariera zawodowa, zarobki, wychowanie dzieci. W odwrotnej sytuacji, czyli przy wysokim zaspokajaniu potrzeb partnera, a niskim zaspokajaniu potrzeb własnych, będziemy działać na korzyść innych, w tym przypadku korzyść partnera. Wiąże się to z pomaganiem, wsparciem, miłością. Ostatnią możliwością pragnień jest wysokie zaspokajanie potrzeb partnera i własnych, co oznacza szczerą i pełną chęci współpracę. Jednakże motywacja zmienia się wraz z czasem trwania konfliktu. Rośnie rywalizacja pomiędzy osobami, które ze sobą współgrają. Z kolei partnerzy postrzegają siebie nawzajem jako osoby żądne rywalizacji.

Być może wynika to ze strategii działań w konflikcie. Mowa tu o ataku, obronie, uleganiu oraz współpracy. W przypadku ataku – celem jest wywarcie negatywnego wpływu na partnera, które prowadzi do osłabienia sił bądź uniemożliwienia własnych celów. Z kolei celem obrony jest ochrona własnych dóbr i celów przed negatywnym wpływem partnera. Jeśli chodzi o uleganie, to skupiamy się bardziej na sprawianiu przyjemności drugiej osobie, a tym samym rezygnacji z własnych zamierzeń. Współpraca to wywieranie takiego wpływu na partnera, który będzie oceniany przez niego pozytywnie.

Strategie te będą zależeć od wielu czynników. Jednakże warto podkreślić tu znaczenie czterech dość istotnych w tej kwestii czynników. Pierwszym czynnikiem jest płeć. Kobiety częściej stosują obronę niż mężczyźni. Z kolei mężczyźni częściej atak. Częściej ulegają partnerce dla tzw. ?świętego spokoju?, tzw. pozorne uleganie. Kolejny czynnik to kultura. Strategia i głośność kłótni zależy od tradycji danej kultury (np. Grecja, Chiny). Są kultury, w których nie wypada być asertywnym. Obraz samego siebie to czynnik ważniejszy niż kultura. Osoby niezależne nie zamiatają rzeczy pod dywan, a osoby zależne od innych uruchamiają styl niekonfrontacyjny. Ostatni już czynnik to modelowanie. Modelowanie wyniesione z domu rodzinnego wpływa na to jak załatwiamy kłótnie z partnerem.

Strategia wybrana przez partnera ma wpływ na drugiego partnera. Strategia współpracy jest najbardziej pozytywną strategią, którą najczęściej powinniśmy stosować w przypadku kłótni.

Kłótnia uczciwa to kłótnia nieraniąca, otwarta i sprawiedliwa. Źródłem konfliktów są: pieniądze, dzieci, znajomi, czas wolny, rodzina generacyjna, wspólne życie, życie zawodowe. Dlatego warunkiem uczciwego sporu jest równorzędność w stosunkach wzajemnych, należy uznać samodzielność partnera. Chodzi o umiejętność otwartego i jednoznacznego porozumienia się, w której trzeba nastawić się konkretny konflikt.

Lęk przed małżeństwem

Niektórym małżeństwo może kojarzyć się z nadmiarem obowiązków, z trzymaniem się siebie nawzajem, dlatego młodzi ludzie często stojąc przed dokonaniem decyzji dotyczącej małżeństwa obawiają się, czy podołają tym wygórowanym oczekiwaniom. Jednakże istnieją pary, które na zewnątrz są odgraniczone, a w wewnątrz gubią niezależność i odmienność. Obawa przed bliskością powoduje, iż niektóre osoby nie są w stanie nawiązać żadnej bliższej relacji. Nawiązują przelotne romanse, ale gdy pojawia się uczucie, to szybko zrywają znajomość.

Zdarza się, że takie osoby szukają pomocy, aby móc odpowiednio przygotować się do roli związanej zarówno z bycia rodzicem jak i mężem czy żoną. Są związki, w których bardzo często dochodzi do konfliktów. Może pojawić się u nich przekonanie, że skoro nie potrafią się porozumieć, zbyt często się kłócą, to nie powinni wiązać ze sobą przyszłości, gdyż ich małżeństwo będzie głównie opierać się na kłótniach, oszczerstwach i braku kompromisu.

Kolejnym dowodem na to, iż ludzie obawiają się podjęcia decyzji o małżeństwie jest choćby nawet uczęszczanie na nauki przedmałżeńskie. Młodzi ludzie traktują takie spotkania jako przymus, dlatego niechętnie w nich uczestniczą. Nie traktują ich jako zdobycie nowej wiedzy bądź pogłębienie obecnej. Wychodzą z założenia, iż jest to formalność, która stoi im na drodze do zawarcia związku małżeńskiego. Większość ludzi wstrzymuje się od decyzji małżeństwa ze względu na rosnąca liczbę rozwodów. Obserwacja takich zachowań z jednej strony potęguje niepewność u młodych osób, lecz z drugiej jest motorem, który napędza do działania, aby udowodnić, że ich związek przetrwa taki kryzys. Jednakże tego typu odwaga musi iść w parze z odpowiednim wyborem kandydata na męża/żonę.

Młodzi ludzie szukają partnera, który nie tyle będzie ich wspierać w trudnych chwilach, ile będzie ich motywować do realizacji własnych celów życiowych. Zazwyczaj osoby szukają partnera podobnego do siebie w dążeniach i poczuciu własnej tożsamości.

Głównym kryterium wyboru partnera jest intensywność związku emocjonalnego. Oczywiście, należy tu wspomnieć, iż cechy takie jak atrakcyjność fizyczna, uwrażliwienie, status społeczny, wykształcenie, poglądy mają znaczenie przy wyborze partnera. Cechy te uwzględniamy na początku znajomości z partnerem.

W dalszym etapie znajomości, uwzględniamy inne cechy, np. lojalność, troska, odpowiedzialność. Ważnym aspektem jest zaspokajanie potrzeb partnera i własnych, w których kluczową rolę odgrywają cechy charakteru, upodobania seksualne oraz sposób, w jakim będą wypełniać role małżeńskie.

Bywa i tak, że wybór partnera zależy od naszej więzi emocjonalnej, czyli od tego jakie mieliśmy relacje w dzieciństwie z rodzicami, czy w rodzinie panowała atmosfera miłości i ciepła. Dlatego wybieramy takiego partnera, który będzie w stanie zaspokoić nasze potrzeby albo ewentualnie pomóc w odreagowaniu niezaspokojonych potrzeb. Problem może dotyczyć również jedynaków, którzy przez całe życie nie byli nauczeni współpracować z innymi rówieśnikami.

Często zdarza się, że decyzja o małżeństwie uzależniona jest od lęku przed samotnością bądź potrzebą uzyskania samodzielności. Kwestie dotyczące małżeństwa często dają nam wyobrażenie o przyszłości partnera, ze względu na porozumienie się nawet w tych najprostszych kwestiach. Jest możliwość uniknięcia niektórych konfliktów, jeśli obiektywnie podejdziemy do tematu poznania kandydata. Poznanie dotyczyć ma domu rodzinnego kandydata, jego znajomych, potrzeb czy zainteresowań. Jeśli będą zgodni przynajmniej w niektórych kwestiach, to jest szansa, że zgodni będą również po zawarciu związku małżeńskiego.

Zaburzenia mowy – jąkanie

Warunkiem koniecznym, aby coś nazwać jąkaniem jest przekonanie osoby, że może się zaciąć, co powoduje lęk, którego usunięcie z kolei spowoduje zanik jąkania. Wykorzystywana jest proteza słowna, czyli coś co pomaga się nie zająknąć, np. ?eee, yyy?, która daje rozpęd do wypowiedzenia słowa bez jąkania. Zamiast protez może być jakiś grymas np. tupnięcie. Jeśli chodzi o objawy jąkania, to możemy mówić o postaci klonicznej, czyli powtarzania całych wyrazów, sylab, głosek.

Innym objawem jest postać toniczna, czyli zablokowanie powietrza. Od objawu tonicznego można przejść do klonicznego. Ostatnim objawem jest postać toniczno-kloniczna. Jąkanie musi się zacząć na początku frazy lub po nabraniu powietrza. Jąkający boją się na początku. Jednakże, kiedy mówią sami do siebie to nie mogą się zająknąć, gdyż się nie słyszą. Kiedy jest bardzo głośno, również osoba taka nie będzie miała problemu z jąkaniem.

Jąkanie powstaje, kiedy mamy do czynienia z nadopiekuńcza matką, oraz taką, która jest niegotowa do wypuszczenia dziecka w świat. Ponadto sytuacje stresowe również odgrywają tu istotną rolę. Największy stres przypada podczas rozmowy telefonicznej, rozmowy z kimś po raz pierwszy, rozmowy z osoba znaczącą (szef), podczas wszelkich nowych sytuacji. Stres także ujawnia się podczas zmęczenia fizycznego, przeciążenia emocjonalnego, zaskakujących wydarzeń.

Jąkanie nie jest dziedziczne, ale skłonność już tak. Można odziedziczyć struktury neuronalne, które w okresie intensywnego rozwoju mogą być bardziej narażone na jąkanie. Jak już zostało wspomniane, do jąkania dochodzi przede wszystkim, gdy na drodze wyłoni się stres. Stres ten może dotyczyć rozłąki z rodzicami, upadków bez wstrząśnienia, katastrof żywiołowych, np. powodzie. Nie dotyczy to wszystkich dzieci, lecz tych w fazie intensywnego rozwoju mowy (2-4 r.ż).

Z rozwojową niepłynnością mówienia mamy do czynienia, kiedy w okresie rozwoju, dziecko może powtarzać słowo, głoskę, szukając jakiegoś słowa, chcąc coś powiedzieć do kogoś, gdy jest podekscytowane. W odróżnieniu od jąkania tutaj dziecko jest rozluźnione. Większość powtórzeń jest na początku, rzadko na końcu. Niepłynność zniknie, gdy rozwinie się mowa. Jeżeli matka dziecka będzie bardzo przeżywać tego rodzaju zaburzenie mowy, to dziecko również i wtedy zacznie się zacinać.

Jak wygląda leczenie ?

Podejście poznawczo-behawioralne

-> przesunięcie języka

-> przeciąganie samogłosek

-> należy samemu ćwiczyć w domu (15 min co godzinę) w obecności słuchacza

-> równoległe ćwiczenie oddechu

-> obniżenie przepony przez :?wypięcie? brzucha, a nie nabieranie za dużo powietrza – chodzi o opanowanie ćwiczeń spółgłoskowo-samogłoskowych

-> uczenie nawyku – działanie automatyczne

-> obniżenie krtani poprzez ćwiczenia w postaci ziewania

Psychoterapia

-> niska świadomość lęku

-> przez 3 miesiące – klient nie będzie rozmawiał chyba że będzie przeciągał sylaby (wydłużał)

-> praca na 3 poziomach:

*fonacja (ziewanie h a e o u )

*artykulacja (miejsce artykulacji lekko przesunięte, przy wymowie język lekko przesunięty)

*oddech (nabranie nawyku wypychania powietrza, lekko uchylone usta)

Alternatywna terapia (ośrodek w Kołobrzegu)

-> przyjeżdża się z osoba towarzyszącą

-> milczą po to, aby oddzielić stara mowę od nowej

-> powtarzanie samogłosek

-> dostają zadania do wykonania – mówienie w różnym tempie mowy

-> jest 5 rodzai tempa, w którym 3 tempo polega na rozmowie z obcymi

Metoda psychologiczna

-> oswojenie się z jąkaniem

-> poznawanie swojego jąkania

Jąkanie u małych dzieci można wyleczyć poprzez:

ochronny parasol -do 76roku życia należy zorganizować przez 3 miesiące całkowite pierwszeństwo mowy nad innymi funkcjami, ograniczyć przy tym silne przeżycia emocjonalne
te silne przeżycia to wszelkiego rodzaju prezenty (nie należy ich kupować przez 3 miesiące)
ważne, aby rozpocząć tego rodzaju metodę, po urodzinach dziecka, aby nie było mu przykro, kiedy nie dostanie żadnego prezentu.
nie oglądać bajek
nie czytać dziecku przez 3 miesiące
zapewnić dziecku spokojne życie
nie stymulować rozwoju intelektualnego dziecka
uważać, aby nie wykonywało gwałtownych ruchów (nie biegało, nie jeździło na rowerze)
jednakże trzeba dać coś dziecku w zamian, np. pomoc mamie w kuchni

Home