Zaburzenia orientacji seksualnej – homoseksualizm

Zaburzenia orientacji seksualnej – homoseksualizm

Orientacja seksualna to stały popęd do konkretnej płci w aspekcie seksualnym i emocjonalnym. Ujawnia się przez fantazje erotyczne, dążenia i czyny służące zaspokajaniu potrzeb, aktywność seksualna oraz masturbację. Orientacja jest integralną częścią człowieka – heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm.

Orientację homoseksualną można rozpatrywać z perspektywy teorii psychoanalitycznych, teorii społecznego uczenia się oraz teorii seksuologicznych. Te pierwsze mówią o zafiksowaniu na fazie edypalnej i oralnej. Chodzi tu o nierozwiązany konflikt z dzieciństwa, który należy przepracować. Istnieje konieczność dotarcia do fazy genitalnej, gdyż tylko wtedy osoba będzie w stanie prowadzić szczęśliwe życie. stock-photo-68253979-młody-gej-paryZ kolei teoria społecznego uczenia się zakłada, że człowiek uczy się homoseksualizmu od innych osób. Uczenie się homoseksualizmu jest głównie problemem przy adopcji przez pary homoseksualne. Jednakże istotny problem teorii uczenia się polega na tym, że homoseksualiści pochodzą z rodzin heteroseksualnych, czyli wdrukowanie orientacji nie do końca jest zgodne z prawda. Jeśli chodzi o teorie seksuologiczne to główny aspekt położony jest na genetyczne i neurohormonalne źródło orientacji. Z przeprowadzonych badań nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi wynika, że istnieje gen, który odpowiada za homoseksualizm, jednak należy pamiętać, że badania nadal trwają, więc ta kwestia nie jest jeszcze rozstrzygnięta. Działanie hormonów na płód w okresie prenatalnym ma wpływ na kształtowanie ośrodków w mózgu dotyczących popędu. Orientacja maiłaby tu zależeć od ilość androgenów docierających do płodu.

Należy pamiętać, że kształtowanie się orientacji seksualnej jest bardzo złożone, skomplikowane i długotrwałe. Istotną rolę ogrywa tu zjawisko coming-out, czyli proces ujawnienia swojej orientacji przed sobą i innymi. Chodzi tu o wyjście z symbolicznej szafy, w której znajdują się homoseksualiści. Uświadomienie homoseksualizmy ma miejsce między 23 a 26 rokiem życia. Chodzi o to, aby najpierw przyznać się przed samym sobą, a później wyjawić społeczeństwu. Proces ten pozwala na uporządkowanie relacji ja-świat.

Fazy coming-out:

  • osobista – uświadomienie sobie homoseksualizmu, które trwa przez wiele lat i przebiega bardzo burzliwie. Wiąże się z emocjami z okresu dojrzewania (13-14 rok życia) oraz reakcjami organizmu o charakterze erotycznym i pobudzeniem u osób tej samej płci. Pobudzenie nie musi być fizjologiczne, mogą to być również marzenia senne, fantazja lub pragnienia. Burzliwy przebieg wiąże się ze skomplikowanym procesem kształtowania się tożsamości. Negatywne informacje rozpowszechniane o homoseksualistach bardzo utrudniają zjawisko coming-out;images (10)
  • prywatna – ma na celu ujawnienia esie innym, sprawdzenie reakcji ludzi na taką wiadomość. Najczęściej mówi się to obcym ludziom, aby móc się wygadać, oswoić z wypowiadanymi faktami, a następnie ?zniknąć?, gdyż małe jest prawdopodobieństwo, że ponownie spotkamy te osobę. inną opcja jest informowanie o swojej orientacji innych homoseksualistów;
  • publiczna – dojście do tego momentu trwa wiele lat. Chodzi o zamknięcie wszystkiego, co się działo w poprzednich fazach. Homoseksualista jest już pogodzony ze swoją orientacją i z reguły osoby najbliższe już o tym wiedzą

Pozytywnym skutkiem coming-out jest pozbycie się obciążenia psychicznego i negatywnych uczuć związanych z trzymaniem tajemnicy, poczucia winy, wewnętrznej niespójności i wewnętrznego konfliktu. Z kolei negatywnym skutkiem jest odrzucenie, stygmatyzacja, dyskryminacja , zwolnienia z pracy, brak awansu, gwałty, molestowania, mobbing, wydziedziczenie.

Homoseksualizm nie jest chorobą tylko orientacją seksualną. Został wykreślony z listy chorób zarówno DSM-IV jak i ICD-10. Seksualizm może ulegać zmianom, ale orientacja jest cecha stałą.

Problemy jakie doświadczają homoseksualistów to nerwice, depresje, zaburzenia adaptacyjne, próby samobójcze, utrudniony kontakt w rodzinie i miejscu pracy.

Formą pomocy jest przede wszystkim psychoterapia, która polega na osiągnięciu samoakceptacji, neutralizacji poczucia winy, formowania pozytywnego obrazu Ja, oraz przezwyciężenie negatywnych relacji w rodzinie.

About the author

admin administrator